Η Θεατρική Ομάδα Χίου, τριάντα ακριβώς χρόνια μετά την πρώτη της εμφάνιση μπροστά στο θεατρόφιλο κοινό της Χίου κι αφού διέγραψε μια συνεχή πορεία με δεκάδες θεατρικές παρουσίες στο ενεργητικό της, βρίσκεται στην ευχάριστη θέση να αναγγείλει τη νέα της παραγωγή, με το έργο του Σκοπιανού συγγραφέα Ντέγιαν Ντουκόφσκι “ Η Πυριτιδαποθήκη”.
Πρόκειται για μια τολμηρή επιλογή, απ' αυτές που δε συναντάμε συχνά στις δουλειές των ερασιτεχνών.
Στο έργο αυτό ο συγγραφέας στέκεται μπροστά στα ερείπια της πρώην Γιουγκοσλαβίας, που καπνίζουν ακόμα από τον πόλεμο, χωρίς να φωτογραφίζει, χωρίς να εξιστορεί και χωρίς να σχολιάζει. Ασχολείται μόνο με τις συνέπειες του πολέμου πάνω στα ανθρώπινα υπολείμματα. Καταγράφει έτσι συμπεριφορές και καταστάσεις, που έχουν να κάνουν με πάθη, έρωτες, μίση, φυγές, επιστροφές, με κυρίαρχο, πρώτα απ' όλα και πάνω απ' όλα, το στοιχείο της βίας. Μιας βίας εσωτερικής,πηγαίας, αδιευκρίνιστης, που ξεπετιέται ακάλεστη, για να χαρακτηρίσει τη συμπεριφορά των ανθρώπων και να σφραγίσει την εικόνα της μεταπολεμικής πραγματικότητας στην πολύπαθη γειτονιά μας. Παρά το γεωγραφικό προσδιορισμό, ωστόσο, το έργο θα μπορούσε να αναφέρεται στα ανθρώπινα ιζήματα, οποιουδήποτε πολέμου, σε οποιοδήποτε σημείο της γης.
Είναι χωρισμένο σε έντεκα αυτόνομες σκηνές βίας και έντονων συναισθηματικών εκρήξεων, που συνδέονται ευρηματικά μεταξύ τους (από το συγγραφέα) και στις οποίες κυριαρχούν τα ανθρώπινα δράματα, ο ανεξήγητος παραλογισμός, οι θυσίες, τα αίματα, τα ερείπια, η ανθρωπιά, ο έρωτας, η σκληρότητα, η αναπόληση, αλλά και η ποιητική ματιά και το χιούμορ. Ένα χιούμορ πικρό, σκληρό,καταλυτικό, ανελέητο.
Γενικά μέσα στην πλοκή των διαδοχικών υποθέσεων, εναλλάσσονται ο τρυφερός συναισθηματισμός με τη σκληρή πραγματικότητα, με αποτέλεσμα τη διαρκή εναλλαγή των συναισθημάτων, για να μένει στο τέλος η λυτρωτική γεύση του καυστικού σατιρικού λόγου.
Έτσι δεν μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε, αν πρόκειται για κωμωδία ή για δράμα. Ασφαλώς συνυπάρχουν και τα δυο αυτά στοιχεία, μέσα από τα οποία αναδεικνύονται ο σαρκασμός και η σάτιρα.
Ένα ακόμα στοιχείο που οφείλουμε να επισημάνουμε είναι η γλώσσα. Πρόκειται για μια γλώσσα σκληρή, αιχμηρή, ενίοτε ακραία. Άλλωστε οι συγκεκριμένοι ήρωες, δε θα μπορούσαν να μιλούν διαφορετικά. Αν επιχειρούσαμε να “στρογγυλέψουμε” τις λέξεις, για να γίνουν ευκολότερα αποδεκτές, θα αλλάζαμε τη φυσιογνωμία των ηρώων και θα προδίδαμε τη στόχευση του συγγραφέα. Στο κάτω κάτω οι θεωρούμενες ως “ βωμολοχίες” δε λέγονται ούτε για προκαλέσουν, ούτε για να γαργαλίσουν. Απλά αυτές υπάρχουν στο στόμα των ανθρώπων, που ενσαρκώνονται από τους ήρωες του έργου. Για τούτο και δε θεωρήσαμε σκόπιμο να τις αλλάξουμε.
Λυπούμαστε μόνο που (για πρώτη φορά στην ιστορία μας) δε θα μπορέσουμε να δεχτούμε παιδιά στις παραστάσεις μας, οι οποίες θα δοθούν από τη σκηνή του Ομήρειου Π.Κ.Δ. Χίου, το Σάββατο 12, την Κυριακή 13 και την Τρίτη 15 και Τετάρτη 16 Μαρτίου, ώρα 8 μ.μ. με τιμή εισιτηρίου 8€ και 5€ (Μακάρι να μπορούσαμε να παίζαμε εντελώς δωρεάν).
Συντελεστές:
Μετάφραση: Θωμάς Μοσχόπουλος
Σκηνοθεσία: Μπάμπης Σαχτούρης
Σκηνικά: Νικολής Φράσκος – Μάρκος Διαμαντάρας
Φωτισμοί: Παναγιώτης Λούρος
Ενδύματα: Ελένη Μονογιούδη, Ρούλα Μελέκου, Μαρία Φούτσου
Μουσικές επιλογές: Ντέπη Στουπάκη, Ανθίππη Φιαμού, Μπ. Σαχτούρης
Χειρισμός Ήχων: Πόλυ Σωτηράκη
Φροντιστήριο: Μαρία Φούτσου -Πόλυ Σωτηράκη
Προβολή -Διαφήμιση: Στέλιος Μακριάς, Ανθούλα Αναδιώτη, Ντέπη στουπάκη,
Ευγενία Ασλανίδου
Σκηνικές κατασκευές: Μίτσα Γιαννακουδάκη – Λίτσα Καλογρά
Υποβολείο: Μπέλα Διαμαντάρα
Τους ρόλους ερμηνεύουν ( με σειρά εμφάνισης): Κοσμάς Μανές, Στέλιος Μακριάς, Λουκάς
Δρίζος, Αφροδίτη Πρωίου, Μανόλης Σιδεράτος, Μάρκος Διαμαντάρας, Μπέλα Διαμαντάρα,
Θοδωρής Αργυρούδης,Μαρία Φούτσου, Ανθίππη Φιαμού, Ελένη Μονογιούδη,
Δημήτρης Κουτσουράκης,Ντέπη Στουπάκη, Μανόλης Φύσσας, Ανθούλα Αναδιώτη.
