Τις προάλλες είχα μια συζήτηση με τον φίλο μου τον Ροδινό. Πως το έφερε η κουβέντα, και φτάσαμε στη μουσική. Εκεί μου ανέφερε πως τυχαίνει ιδιαίτερα φανατικός θαυμαστής ενός συγκεκριμένου τραγουδιστή μας.
Μιλάμε για έναν πολύ καλό και γνωστό τραγουδοποιό, από αυτούς που δεν θα τους δείτε στα πρωινάδικα, ούτε θα τους ακούσετε στους εμπορικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς.
Ο εν λόγω είναι αυτό που λέμε σούπερ ντούπερ «ποιοτικός», «εναλλακτικός», και άκρως δημοφιλής στον χώρο του «έντεχνου» ελληνικού τραγουδιού. Και δεν είναι ούτε ο … Χατζηγιάννης, ούτε ο Μάλαμας!
Όταν του είπα πως με τον τραγουδιστή αυτόν μοιράστηκα την εφηβεία μου, αφού ήμασταν κολλητοί, και στο ίδιο τμήμα σε ολόκληρο το γυμνάσιο και λύκειο, τα μάτια του φωτίστηκαν. Όπως κατάλαβα, τον λατρεύει κυριολεκτικά.
Γιατί το αναφέρω; Διότι κατά πρώτον, εντυπωσιάστηκα που ο … «δεξιός» Ροδινός θαυμάζει αυτόν και όχι τον …. Ρόμπερτ Ουίλιαμς για παράδειγμα.
Βλέπετε τα στερεότυπα που όλοι έχουμε, πλήττουν και εμένα.
Κατά δεύτερον, έκανα ένα διανοητικό άλμα και πήγα πίσω. Περίπου 30-45 χρόνια.
Τότε που με τον Μήτσο Ζερβουδάκη (τον τραγουδοποιό που λέγαμε) και άλλους συνομήλικους, καθόμαστε με τις ώρες στην θρυλική πλατεία Ναβαρίνου, πίνοντας κονιάκ, ακούγοντας Ντορς, και φιλοσοφούσαμε για τον Μαρκούζε, τον Τσε, τον Θανάση Κλάρα, κλπ. και περιμέναμε εναγωνίως την επανάσταση που όπου νάναι έρχεται.
Που και που ρίχναμε και κανένα γιαούρτι στα «τσινάρια», και στους φλώρους που περνούσαν από κει , καθ οδόν για την ντίσκο.
Τέτοιες ήταν τότε οι εποχές, και σ αυτό το περιβάλλον έτυχε και μεγάλωσα.
Μάλιστα ο Μήτσος ήταν ιδιαίτερα πολιτικοποιημένος, και από τα 16 του αποτελούσε οργανωμένο στέλεχος, τρέχοντας σε πορείες των 100 ατόμων και φωνάζοντας συνθήματα όπως «Ούτε ΗΠΑ, Ούτε και Ρωσία, Εθνική Ανεξαρτησία», και άλλα τέτοια Μαοϊκά!
Αν εκείνη την εποχή τύχαινε να συναντηθούν ο Ροδινός και ο Μήτσος, είμαι σίγουρος πως σε πέντε λεπτά θα αντάλλασσαν ιδεολογικές και άλλου τύπου μπουνιές.
Τέτοιες ήταν οι εποχές.
Τα χρόνια όμως πέρασαν.
Ο Μήτσος έγινε τραγουδιστής.
Εγώ θεωρώ τον εαυτό μου αριστερό Σαμαρικό(!), και ο Ροδινός, αυτός ο παραδοσιακός «δεξιός» ακούει Μήτσο, και όχι …Σάκη.
Όσο για τον Μήτσο, δεν ξέρω που ανήκει πλέον πολιτικά, μιλάμε που και που στο τηλέφωνο, αλλά είμαι σχεδόν βέβαιος ότι θα ξεπέρασε κι αυτός τις εφηβικές του «εμμονές», όπως άλλωστε όλοι μας.
Η καλλιτεχνική του πορεία όμως αποδεικνύει, ότι οι αρχές του παραμένουν αναλλοίωτες.
Πάντως, ο κύκλος της μεταπολίτευσης έκλεισε. Κι αυτό είναι καλό.
Οι διαχωρισμοί και οι αγκυλώσεις που υπήρχαν (και που μας επιβλήθηκαν) τότε, σιγά σιγά μαράθηκαν, μέχρι που σχεδόν εξαφανίστηκαν.
Οι ιδεολογίες συνέκλιναν.
Όπως και οι άνθρωποι.
Αριστεροί και δεξιοί, όλοι σήμερα βράζουμε στο ίδιο ζουμί. Στο ίδιο καζάνι.
Και η μουσική αποδεικνύεται μια γέφυρα, ένας ακόμη καταλύτης, που μπορεί να ενώσει τον δεξιό, τον κομμουνιστή, και το φρικιό, μέσα από την μαγεία της.
Που μπορεί να οδηγήσει τον Ροδινό, τον Μήτσο, και εμένα, σε ένα τραπέζι, να πίνουμε γράπα, να συζητάμε για την Ελλάδα, την κοινωνία, για τα χάλια μας ως οικονομία, και να μη χρειάζεται να καταλήγουμε σε μπουνιές ή σε γιαούρτια.
Κάπως έτσι άλλωστε δεν γίνεται και εδώ μέσα, στο antinews;
Ή στις κατά καιρούς συνεδριάσεις της κόβας Β. Ελλάδας;
Μήπως απλά μεγαλώσαμε;
Όχι, είναι κάτι παραπάνω.
Ωριμάσαμε. Και δεν εννοώ ατομικά,
Εννοώ ως κοινωνία, ως λαός, και ειδικά ως άνθρωποι.
Strange Attractor
Υ.Γ.-Εγώ πάλι τρελαίνομαι για τον τραγουδιστή Παύλο Παυλίδη. Τον ξέρει κανένας φίλος, να μας κάνει το κονέ;
antinews.gr
