Ηδη παρακολουθούμε τα αδιέξοδα και τις παρενέργειες των «οριζόντιων» πολιτικών στους μισθούς, στις συντάξεις, στη φορολογία και στην «εφεδρεία». Αποτέλεσμα των πολιτικών αυτών ήταν -εκτός από τον εν πολλοίς άδικο χαρακτήρα που έχουν- η επιτάχυνση των διαλυτικών φαινομένων στις λειτουργίες του δημόσιου τομέα και η ενίσχυση των φορολογικών ανισοτήτων, αφού η φοροδιαφυγή εξακολουθεί να παραμένει σε μεγάλο βαθμό ασύλληπτη, με αποτέλεσμα να πληρώνουν και να ξαναπληρώνουν εκείνοι που πάντα πλήρωναν, ξεπερνώντας ακόμα και τη φοροδοτική τους ικανότητα!
Το κυριότερο, βέβαια, είναι ότι όλα αυτά συνέβαλαν σε μια εκτεταμένη και ανεξέλεγκτη ύφεση που αποδιαρθρώνει τον οικονομικό και κοινωνικό ιστό της χώρας, δημιουργώντας επικίνδυνα φαινόμενα ανεργίας και «φτωχοποίησης» ενός μεγάλου τμήματος της κοινωνίας.
Από την άλλη μεριά, στον κρίσιμο τομέα των μεταρρυθμίσεων, αντί να προωθηθούν με επιλεκτικό τρόπο λιγότερες και επικεντρωμένες στην πραγματική ανάπτυξη και στη δημιουργία θέσεων απασχόλησης μεταρρυθμίσεις, είτε εξαντληθήκαμε σε μια «μεταρρυθμιστική ρητορεία», χωρίς χειροπιαστά αποτελέσματα, είτε εξαντλήσαμε μεγάλο «πολιτικό κεφάλαιο» σε ασήμαντες από άποψη προσδοκώμενου οικονομικού - αναπτυξιακού αποτελέσματος απόπειρες αλλαγών (όπως λ.χ. φαρμακοποιοί, δικηγόροι, ταξιτζήδες κ.ά.). Τις διαπιστώσεις αυτές σήμερα τις κάνουν -εκ των υστέρων- σχεδόν όλοι. Από την... κυβέρνηση μέχρι την... τρόικα!
Το κακό είναι ότι οι πολιτικές αυτές συνεχίζονται και επαναλαμβάνονται... Αρα, πού πάμε; Προφανώς η «συνταγή» διακρίνεται από την «εφαρμογή της», πλην όμως δεν παύουν να είναι ένα «ενιαίο σύνολο». Και το «πακέτο» απέτυχε! Η αποτυχία αυτή «διαπερνά» και προσδιορίζει τις τάσεις της ελληνικής κοινωνίας όπως καταγράφονται από τις σχετικές έρευνες, αποδιαρθρώνει το υπάρχον πολιτικό σύστημα και αναταράσσει και την παρούσα μεταβατική κυβέρνηση, όπως έδειξαν και οι «κόντρες» στο τελευταίο Υπουργικό Συμβούλιο...
Ολα αυτά καταλήγουν σε ένα εξαιρετικά πολύπλοκο πολιτικοδιακυβερνητικό αδιέξοδο, καθώς το ενδεχόμενο μιας 7κομματικής ή 8κομματικής Βουλής, με αντίστοιχη πτώση του δικομματισμού, αλλάζει ριζικά το πολιτικό σκηνικό, τροφοδοτεί «οριζόντιες» αναδιαρθρώσεις και ευνοεί «νέες πολιτικές αφίξεις».
Τα δημοσκοπικά στοιχεία επιβεβαιώνουν μια πολιτική κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ. Μια «στασιμότητα» σε χαμηλό επίπεδο του άλλου «πόλου» του δικομματισμού, της ΝΔ. Την ανακοπή της αυξητικής τάσης του ΛΑΟΣ. Και την εντυπωσιακή άνοδο των κομμάτων του αριστερού φάσματος. Ενώ η πλειοψηφία της κοινής γνώμης προκρίνει κυβερνήσεις συνεργασίας, γεγονός που αποτελεί τη μείζονα πολιτική ανατροπή σε σχέση με το σταθερό μεταπολιτευτικό δικομματικό περιβάλλον.
Αρα, εύκολες διακυβερνητικές λύσεις δεν υπάρχουν. Οι πρόωρες εκλογές είναι υποχρεωτικές όχι μόνο για την πολιτική αποτύπωση των κοινωνικών ανακατατάξεων που επέφερε το μνημόνιο, αλλά και για «εκτόνωση» (με την καλή έννοια) μιας κοινωνικής οργής.
Η ουσία, όμως, που επικαθορίζει σχεδόν τα πάντα είναι ότι η χώρα καλείται να υλοποιήσει έναν «ανέφικτο στόχο» -με τα μέσα, τους τρόπους και τον χρόνο που της δίνουν- που συνεχώς αυτοδιαψεύδεται και ελάχιστοι πια πιστεύουν ότι μας οδηγεί σε έξοδο από την κρίση. Αυτό δυσκολεύει την ανάληψη διακυβερνητικών ευθυνών (βλέπε την... εμπειρία του ΠΑΣΟΚ!) στον βαθμό που δεν θα υπάρξει προσθήκη νέων και ρεαλιστικών στοιχείων βελτίωσης της «συνταγής» για την αντιμετώπιση της κρίσης.
Απόσπασμα από το άρθρο "Με τη μέθοδο του ...Σίσυφου"
του Π. Παναγιώτου που αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22791&subid=2&pubid=63591383
