Ξάφνου, πρόκυψε ως κι ο Πρετεντέρης φιλεργάτης!
Χαρακτήρισε παρανοϊκά μυαλά όσους διαλύουν τις εργασιακές σχέσεις και μειώνουν τους μισθούς. Τόσο άσχημα, λοιπόν, είναι τα πράγματα για την «κοινωνική συναίνεση»; Δεν τους προκύπτει από πουθενά!
Την κατάσταση προσπάθησε να σώσει ο Μανώλης, ο αδελφός του κυβερνητικού εκπροσώπου. Που είπε πως όλα αυτά δεν είναι τίποτα άλλο παρά η ευκαιρία για την κυβέρνηση να διαπραγματευτεί με την τρόικα. Κι εμείς που νομίζαμε πως τρόικα και κυβέρνηση είναι το ίδιο μαγαζί...
Κάναμε λάθος. Μας το θύμισε η ΓΣΕΕ που αντιστέκεται επίσης στην τρόικα και έκανε καθαρό ότι στέκεται στο πλευρό της κυβέρνησης για να μην πειραχτεί ο βασικός μισθός. Δε διευκρίνισε τι εννοεί «βασικό μισθό» καθώς ήδη έχει δεχτεί να μπαίνει ο νέος εργάτης με 500 ευρώ μισθό στην παραγωγή, δηλαδή 200 ευρώ κάτω από τον βασικό...
Κάναμε λάθος και για τις επιδιώξεις των βιομηχάνων. Κοιτώντας στα ψιλά των ανακοινώσεών τους, προκύπτει πως δε ζητάνε μείωση του βασικού, ζητάνε απλά να μείνουν εφ' όρου ζωής όλοι οι μισθοί στα 500 ευρώ!
Το εξήγησε αναλυτικά η Λαμπαδίτη στο ΜΕΓΚΑ: Ο εργάτης, είπε, κοστίζει στον επιχειρηματία τα διπλά απ' όσα παίρνει στο χέρι, άρα, συμπλήρωσε, πρέπει να μειωθεί το μη μισθολογικό κόστος, δηλαδή - αυτό δεν το είπε - να μην πληρώνουν τίποτα άλλο οι βιομήχανοι παρά μόνο όσα αντιστοιχούν περίπου σ' ένα επίδομα ανεργίας.
Κάτι τέτοια συμβαίνουν κι αναγκάζουν την Τέχνη να πάρει θέση! Διότι, δεν μπορεί ο καθένας να καλεί το λαό να πάρει τη ζωή του στα χέρια του, την ώρα που η πατρίς κινδυνεύει. Δεν μπορεί ο καθένας να καλεί «το λεκανοπέδιο της Αττικής να γίνει "Χαλυβουργία"».
Αγρυπνούν οι ποιητές και τον επαναφέρουν στην τάξη...
Πρέπει να το παραδεχτούν: Κάνανε λάθος οι σύντροφοι του ΠΑΜΕ. Εγραψαν την προκήρυξή τους για την απεργία στις 17 Γενάρη χωρίς να πάρουν τη γνώμη του ποιητή Παντελή Μπουκάλα, που αρθρογραφεί στην «Καθημερινή».
Καλούν με την προκήρυξή τους την εργατική τάξη «να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας», «όλοι μαζί να ορθώσουμε τείχος αντίστασης».
Και μέσα σ' όλ' αυτά προέκυψε και η ενασχόληση του ποιητή Παντελή Μπουκάλα με το ΚΚΕ γράφοντας ότι όντας η ηγεσία του ΚΚΕ μέλος της «εξουσιαστικής συντεχνίας», καπηλεύεται ως και τον Μαγιακόφσκι που καλούσε τους σύγχρονούς του να πάρουν μέτρα κι αυτοί.
Δυστυχώς ο Ποιητής (ο Μαγιακόφσκι) δε ζει για να θυμίσει στον ποιητή της «Καθημερινής» πως σε κάτι τέτοιους καιρούς μόνο δυο λέξεις του Μαγιακόφσκι επιβιώνουν, «τσογλάνι» και «ψωμί» («Σύννεφο με παντελόνια»).
Δυστυχώς, επίσης, δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε κάτι εκφράσεις που λένε οι αγρότες σε τέτοιες περιπτώσεις. Ο σεβασμός μας στην ποίηση δε μας επιτρέπει να τις χρησιμοποιήσουμε.
Ας αφήσουμε τους ποιητές στις ανησυχίες τους, ξέρουν πως δεν είναι όλα ρόδινα για το μεγάλο κεφάλαιο και μαζί δεν είναι ρόδινα τα πράγματα και για το δικό τους μισθό.
Εξω, στο δρόμο, η εργατική τάξη γράφει τα δικά της ποιήματα. Τ' απαγγέλλει έξω από τα υπουργεία, όπως χτες οι εργάτες της «Ελληνικής Χαλυβουργίας», έξω από τις πύλες των εργοστασίων, όπως χτες οι γυναίκες του Βόλου. Τα γράφουν οι μαθητές - παιδιά των εργατών και τα ζυμώνουν αγρότες - γονείς των εργατών: «Εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά, χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά»!
Ασχετο: Πώς θα το 'λεγε ο Μητσοτάκης; «Ποιος θα θυμάται σε δέκα χρόνια ότι αεροσκάφη που αγοράστηκαν 10 χρόνια πριν προς 900 εκατομμύρια, πουλήθηκαν σήμερα για 35 εκατομμύρια;»
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Χαρακτήρισε παρανοϊκά μυαλά όσους διαλύουν τις εργασιακές σχέσεις και μειώνουν τους μισθούς. Τόσο άσχημα, λοιπόν, είναι τα πράγματα για την «κοινωνική συναίνεση»; Δεν τους προκύπτει από πουθενά!
Την κατάσταση προσπάθησε να σώσει ο Μανώλης, ο αδελφός του κυβερνητικού εκπροσώπου. Που είπε πως όλα αυτά δεν είναι τίποτα άλλο παρά η ευκαιρία για την κυβέρνηση να διαπραγματευτεί με την τρόικα. Κι εμείς που νομίζαμε πως τρόικα και κυβέρνηση είναι το ίδιο μαγαζί...
Κάναμε λάθος. Μας το θύμισε η ΓΣΕΕ που αντιστέκεται επίσης στην τρόικα και έκανε καθαρό ότι στέκεται στο πλευρό της κυβέρνησης για να μην πειραχτεί ο βασικός μισθός. Δε διευκρίνισε τι εννοεί «βασικό μισθό» καθώς ήδη έχει δεχτεί να μπαίνει ο νέος εργάτης με 500 ευρώ μισθό στην παραγωγή, δηλαδή 200 ευρώ κάτω από τον βασικό...
Κάναμε λάθος και για τις επιδιώξεις των βιομηχάνων. Κοιτώντας στα ψιλά των ανακοινώσεών τους, προκύπτει πως δε ζητάνε μείωση του βασικού, ζητάνε απλά να μείνουν εφ' όρου ζωής όλοι οι μισθοί στα 500 ευρώ!
Το εξήγησε αναλυτικά η Λαμπαδίτη στο ΜΕΓΚΑ: Ο εργάτης, είπε, κοστίζει στον επιχειρηματία τα διπλά απ' όσα παίρνει στο χέρι, άρα, συμπλήρωσε, πρέπει να μειωθεί το μη μισθολογικό κόστος, δηλαδή - αυτό δεν το είπε - να μην πληρώνουν τίποτα άλλο οι βιομήχανοι παρά μόνο όσα αντιστοιχούν περίπου σ' ένα επίδομα ανεργίας.
Κάτι τέτοια συμβαίνουν κι αναγκάζουν την Τέχνη να πάρει θέση! Διότι, δεν μπορεί ο καθένας να καλεί το λαό να πάρει τη ζωή του στα χέρια του, την ώρα που η πατρίς κινδυνεύει. Δεν μπορεί ο καθένας να καλεί «το λεκανοπέδιο της Αττικής να γίνει "Χαλυβουργία"».
Αγρυπνούν οι ποιητές και τον επαναφέρουν στην τάξη...
Πρέπει να το παραδεχτούν: Κάνανε λάθος οι σύντροφοι του ΠΑΜΕ. Εγραψαν την προκήρυξή τους για την απεργία στις 17 Γενάρη χωρίς να πάρουν τη γνώμη του ποιητή Παντελή Μπουκάλα, που αρθρογραφεί στην «Καθημερινή».
Καλούν με την προκήρυξή τους την εργατική τάξη «να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας», «όλοι μαζί να ορθώσουμε τείχος αντίστασης».
Και μέσα σ' όλ' αυτά προέκυψε και η ενασχόληση του ποιητή Παντελή Μπουκάλα με το ΚΚΕ γράφοντας ότι όντας η ηγεσία του ΚΚΕ μέλος της «εξουσιαστικής συντεχνίας», καπηλεύεται ως και τον Μαγιακόφσκι που καλούσε τους σύγχρονούς του να πάρουν μέτρα κι αυτοί.
Δυστυχώς ο Ποιητής (ο Μαγιακόφσκι) δε ζει για να θυμίσει στον ποιητή της «Καθημερινής» πως σε κάτι τέτοιους καιρούς μόνο δυο λέξεις του Μαγιακόφσκι επιβιώνουν, «τσογλάνι» και «ψωμί» («Σύννεφο με παντελόνια»).
Δυστυχώς, επίσης, δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε κάτι εκφράσεις που λένε οι αγρότες σε τέτοιες περιπτώσεις. Ο σεβασμός μας στην ποίηση δε μας επιτρέπει να τις χρησιμοποιήσουμε.
Ας αφήσουμε τους ποιητές στις ανησυχίες τους, ξέρουν πως δεν είναι όλα ρόδινα για το μεγάλο κεφάλαιο και μαζί δεν είναι ρόδινα τα πράγματα και για το δικό τους μισθό.
Εξω, στο δρόμο, η εργατική τάξη γράφει τα δικά της ποιήματα. Τ' απαγγέλλει έξω από τα υπουργεία, όπως χτες οι εργάτες της «Ελληνικής Χαλυβουργίας», έξω από τις πύλες των εργοστασίων, όπως χτες οι γυναίκες του Βόλου. Τα γράφουν οι μαθητές - παιδιά των εργατών και τα ζυμώνουν αγρότες - γονείς των εργατών: «Εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά, χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά»!
Ασχετο: Πώς θα το 'λεγε ο Μητσοτάκης; «Ποιος θα θυμάται σε δέκα χρόνια ότι αεροσκάφη που αγοράστηκαν 10 χρόνια πριν προς 900 εκατομμύρια, πουλήθηκαν σήμερα για 35 εκατομμύρια;»
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
