γράφει ο Ελευθέριος Σκιαδάς
Τη φράση «ανθ’ ημών Γουλιμής» τη χρησιμοποιούμε στις ημέρες μας όταν θέλουμε να υποτιμήσουμε κάποιον, να τον υποβαθμίσουμε. Ειπώθηκε από τον Χαρίλαο Τρικούπη, τον Απρίλιο 1895, όταν δεν εκλέχθηκε ούτε βουλευτής και στη θέση του εκλέχθηκε, με διαφορά 4 ψήφων, ο Μιλτιάδης Γουλιμής. Τότε ο μεγάλος πολιτικός διάλεξε την οδό της αυτοεξορίας και απεβίωσε τον επόμενο χρόνο στο Παρίσι. Ωστόσο, η άποψη που υπάρχει για το γιατρό Μ. Γουλιμή είναι λανθασμένη. Δεν επρόκειτο για τυχαίο πρόσωπο, αλλά σκεπάστηκε από τον πολιτικό όγκο του Τρικούπη. Ακόμη και η ημερομηνία θανάτου του που αναφέρεται στα λεξικά (1896) είναι λανθασμένη. Προσπάθησαν να τον …πεθάνουν το 1896, τη χρονιά που έφυγε από τη ζωή ο Χ. Τρικούπης, αλλά εκείνος το 1898 ακόμη πολιτευόταν και έφυγε από τη ζωή τρία χρόνια αργότερα…
Εν πάση περιπτώσει, ο Μ. Γουλιμής αλλά και ο πατέρας του Γεώργιος εκπροσωπούσαν στη Βουλή την επαρχία Μεσολογγίου επί μία ολόκληρη 40ετία. Ήταν απόγονοι ηρωικών αρματoλών και καπεταναίων που αγωνίστηκαν όχι μόνον κατά την Επανάσταση, αλλά και κατά τον 18ο αιώνα. Εκείνο που είναι άγνωστο στο ευρύ κοινό είναι το γεγονός ότι ο Τρικούπης πολιτευόταν επί μακρά σειρά ετών στην περιφέρεια του Μεσολογγίου σε συνδυασμό με τον Γουλιμή, ο οποίος ήταν εξαιρετικά λαοφιλής στις ορεινές περιοχές της επαρχίας.
Παραμονές των εκλογών του 1895, ο Χαρίλαος Τρικούπης έβλεπε το ρεύμα που διαμορφωνόταν εναντίον του. Εγκατέλειψε λοιπόν τον πολιτικό «σύντροφό» του Γουλιμή που είχε σταθεί πιστά δίπλα του και συνδέθηκε με τον αντίπαλό του Δεληγεώργη, νομίζοντας ότι έτσι εξασφαλίζει την εκλογή του. Ερέθισε όμως με την απόφασή του αυτή το συναισθηματικό λαό της επαρχίας Μεσολογγίου, τον απλό χωρικό, τον τσοπάνη, τον ψαρά, οι οποίοι φρόντισαν να «μαυρίσουν» τον Τρικούπη, αφού τότε ακόμη η ψηφοφορία γινόταν με μαύρα και άσπρα σφαιρίδια.
