Πέμπτη 20 Μαρτίου 2014

Πλεόνασμα ή ανάπτυξη;



Η κατάληξη της πολύμηνης διαπραγμάτευσης της κυβέρνησης με τους εκπροσώπους των δανειστών, αποτελεί αναμφισβήτητα μια θετική εξέλιξη, τόσο για την καταβολή της εκκρεμούσας δόσης της συμφωνημένης βοήθειας, όσο και ως προϋπόθεση προσπάθειας εξόδου στις αγορές αλλά και της επικείμενης συζήτησης για την ελάφρυνση του χρέους της χώρας. Όμως μέχρι εκεί.
Διθυραμβικές ανακοινώσεις περί πρωτογενούς πλεονάσματος και διάθεσής του από τη μια πλευρά και ο συνήθης καταγγελτικός και καταστροφολογικός λόγος από την άλλη, δηλαδή οι δυο πλευρές του ενδημούντος από δεκαετίες στη χώρα λαϊκισμού, δεν έχουν θέση στην σημερινή πραγματικότητα της χώρας και της καθημαγμένης οικονομίας και κοινωνίας της.
Διανομή πλεονάσματος με την «πατροπαράδοτη» λογική της εκλογικής στόχευσης -και μάλιστα πλεονάσματος που έχει προκύψει από την υπερφορολόγηση φυσικών προσώπων και επιχειρήσεων, την αναστολή πληρωμής χρεών του δημοσίου προς τις επιχειρήσεις και με την ύπαρξη τεραστίων ελλειμμάτων στο ασφαλιστικό σύστημα - δεν προσφέρει τίποτα παραπάνω από μια ελάχιστη και προσωρινή ανακούφιση στην αγορά και την οικονομία, χωρίς όμως θεμελίωση κάποιας προοπτικής εκκίνησης της διαδικασίας για επίτευξη βιώσιμης ανάκαμψης και ανάπτυξης στη συνέχεια.
Τα πράγματα είναι «απλά»:
Ή συμφωνούμε ως κοινωνία και Πολιτεία και επιδιώκουμε άμεσα την επίτευξη συγκεκριμένων κομβικών στόχων όπως :
·        Μείωση της δημόσιας κατανάλωσης (σπατάλης με τα σημερινά δεδομένα) και αντίστοιχη μείωσης της φορολόγησης μέσω ενός φορολογικού συστήματος απλού σταθερού και δίκαιου,
·        Αύξηση των χρηματοδοτικών ροών προς τις επιχειρήσεις, με πρωτοβουλία του κράτους για όσο διάστημα το τραπεζικό σύστημα αδυνατεί να παίξει τον χρηματοδοτικό του ρόλο,
·        Σημαντική αύξηση των δημοσίων επενδύσεων για επανεκκίνηση της οικονομίας,
·        Απλοποίηση του κανονιστικού πλαισίου και δραματική μείωση της γραφειοκρατίας όσον αφορά την άσκηση της επιχειρηματικής δραστηριότητας με επιπλέον στόχο την προσέλκυση επενδύσεων,
·        Γενικά τόνωση της πλευράς της προσφοράς της οικονομίας, αντί της ακολουθούμενης μέχρι σήμερα ενίσχυσης της ζήτησης ως αναπτυξιακή στόχευση, με ταυτόχρονη επαναδιαπραγμάτευση της ελάφρυνσης του εξωτερικού χρέους της χώρας, που θα  γίνει σίγουρα από καλύτερη θέση αν επιτευχθούν τα παραπάνω,

Ή ας το πάρουμε απόφαση, ότι η χώρα δεν έχει καμία προοπτική ανάκαμψης και εξόδου από την κρίση.

Επομένως επειδή δεν υφίσταται κανένα περιθώριο πλέον, ας αφήσουμε τον λαϊκισμό και τις εύκολες λύσεις και ας ασχοληθούμε σοβαρά με την ανάκαμψη και την ανάπτυξη της χώρας και τις προϋποθέσεις επιτυχίας της.