Ο κ. Παπαδήμος εκλήθη να υλοποιήσει τις αποφάσεις της 26ης Οκτωβρίου, τις οποίες αδυνατούσε να δρομολογήσει ο προκάτοχός του, μετά το φιάσκο του δημοψηφίσματος. Όμως, έκτοτε έχει συμπυκνωθεί πολύς πολιτικός χρόνος σε λίγες μέρες. Πολλοί αναρωτώνται, αν ακόμα ισχύουν εκείνες οι αποφάσεις;
Θα μπορέσει η Ιταλία, όταν τα δικά της spread εκτοξεύονται σε τοκογλυφικά επίπεδα, να δανείσει την Ελλάδα; Ήδη, σύμφωνα με τη LaStampa, το ΔΝΤ επεξεργάζεται σχέδιο διάσωσης ύψους 600 δις με επιτόκιο 4-5%, αντί του 7% των αγορών.
Θα προχωρήσει το «κούρεμα» του χρέους (το PSI+) και αν ναί, πόσοι θα συμμετάσχουν; Αρκεί το 70-80% των ομολογιούχων; Ύστερα το επιτόκιο διακράτησης θα αποφέρει την ελάφρυνση του χρέους στην οποία προσδοκά η χώρα, ώστε αυτό να καταστεί βιώσιμο; Επιπλέον, ιδέες για «κούρεμα» άρχισαν αν μπαίνουν και σε άλλες χώρες που αντιμετωπίζουν, προβλήματα χρέους. Θα στέρξουν οι Τράπεζες;
Ένας από τους λόγους ( ο ισχυρότερος) αυτής της βίαιης επίθεσης των αγορών στον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης (το φιάσκο των Bund-Bonds) είναι ότι θέλουν να αποτρέψουν κάθε περαιτέρω συζήτηση για τη συμμετοχή των ιδιωτών. Ήδη Γαλλία και Ιταλία διαφωνούν με τη συμμετοχή των ιδιωτών στο EFSF. Με το δίκιο τους! Ο Σαρκοζί ανησυχεί για το triple A! Ο Μόντι θα χρειαστεί το 2012 πάνω από 400 δις!
H τρόϊκα της Ευρωζώνης
Που οδηγεί η σύγκρουση; Οι αγορές απαιτούν μια πειστική απάντηση. Θέλουν ευρω-ομόλογο, και την ΕΚΤ να λειτουργήσει ως πραγματική Κεντρική Τράπεζα.
Το πρόβλημα είναι ότι τις αποφάσεις υπαγορεύουν και πολιτικοί υπολογισμοί.
Ο κ. Σαρκοζί έχει εκλογές την Άνοιξη και θέλει να ξεκαθαρίσει το τοπίο για να ριχτεί στην προεκλογική του εκστρατεία.
Ο κ. Μόντι βλέπει την Ιταλία να «ματώνει» για να δανειστεί και ξέρει ότι αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί επί μακρόν.
Έτσι, το πάνω χέρι έχει η κ. Μέρκελ, η οποία όμως, παραμένει «όμηρος» των γνωστών Γερμανικών εμμονών. Επί του παρόντος ανθίσταται, αλλά όχι για πολύ ακόμα γιατί ήδη έλαβε την πρώτη προειδοποίηση.
Το δέλεαρ και το αντάλλαγμα για τη Γερμανική υποχώρηση είναι η τροποποίηση των συνθηκών, με αυστηρότερο έλεγχο επί των εθνικών προϋπολογισμών των χωρών της Ευρωζώνης
Το μήνυμα της Γερμανίας είναι απλό: για να σώσει την Ευρωζώνη, θέλει προηγουμένως να επιβάλλει τους δικούς της κανόνες!
Γαλλία και Ιταλία φαίνονται πρόθυμες να ακολουθήσουν. Η τρόϊκα που σχηματίστηκε αποτελεί το 80% του ΑΕΠ της Ευρωζώνης! Το ίδιο ίσως πράξουν και οι δορυφόροι της Γερμανίας (Ολανδία, Φινλανδία, Αυστρία).
Όμως, ανακύπτουν, κρίσιμα ερωτήματα:
Με τις άλλες χώρες, τι γίνεται; Θα υποταχθούν στη Γερμανία ή θα αρνηθούν; Θα διατηρήσουν το ευρώ ή θ’ αποχωρήσουν;
Γαλλία και Ιταλία (με τη γνωστή παράδοση της Αριστεράς) θα καταφέρουν να «περάσουν» μια τέτοια συμφωνία από τα Κοινοβούλιά τους και να πείσουν την κοινή τους γνώμη;
Οι πολιτικές λιτότητας (απέτυχαν όπου εφαρμόστηκαν) θα γίνουν αποδεκτές από τις κοινωνίες. Και αν γίνουν, θα φέρουν αποτελέσματα; Μήπως οδηγήσουν την Ευρωζώνη σ΄ένα παρατεταμένο σπιράλ αυτοτροφοδοτούμενης ύφεσης;
Μήπως, «τεμαχισμός» σε Super League και φτωχούς συγγενείς, ανοίξει τη συζήτηση για την διάλυση της ευρωζώνης και όλος ο σχεδιασμός αντί να λύνει το πρόβλημα, καλλιεργεί την αβεβαιότητα;
Οι διεργασίες που συντελούνται δικαιώνουν καταρχήν την στρατηγική Σαμαρά (απόσυρση δημοψηφίσματος, παραίτηση Παπανδρέου, σχηματισμός μεταβατικής κυβέρνησης, εκταμίευση 6ης δόσης, υπογραφή της νέας δανειακής).
Όμως, αν δρομολογηθεί τροποποίηση των συνθηκών, ο κ. Παπαδήμος έχει τη νομιμοποίηση να δεσμεύσει τη χώρα για ένα ζήτημα μείζονος σημασίας και για τόσο μεγάλο χρονικό ορίζοντα;
Ιδού το πρόβλημα.
Κ.Ρ.
antinews.gr
